ჩვენი ინტერვიუ ყველასათვის ცნობილ და საყვარელ კომპოზიტორ დათო ევგენიძესთან ნინოობას დაემთხვა და, ფაქტობრივად, მასთან ერთად შევიძინეთ საჩუქარი მისი მეუღლისთვის, მერე კი მასთან ერთად გადავეცით.
უნიჭიერესია ქართველი ერი. ცოტანი კი ვართ, მაგრამ ბევრი ინდივიდია ჩვენ შორის. სწორედ ეს ინდივიდუალობა არ ასვენებს ადამიანის ამბიციებს. ყველა ქართველი მეფეა! ყველას პირველობა უნდა!.. წლების წინ “გარდიანის” ჟურნალისტი იყო ჩამოსული ინტერვიუსთვის. მან მიამბო, ჩემი მეგობარი დადის სხვადასხვა ქვეყანაში, ჯდება ტაქსიში, დადის ქუჩებში, აკვირდება და
ავტომანქანების მოძრაობის მიხედვით ხვდება მასპინძელი ქვეყნების ფსიქოლოგიასო. უთქვამს, თითქმის მსოფლიო მაქვს შემოვლილი, ალჟირში, მაგალითად, არანაირ წესს იცავენ და კანონი ფეხებზე ჰკიდიათ, საქართველოს გზებზე კი ყველა ქართველ მძღოლს მიაჩნია, რომ თვითონ არის მთავარი და დანარჩენები ხელს უშლიანო… მაგრამ ერთი კარგი თვისება აქვთ ქართველებს – სულ ერთმანეთის ჭამაში არიან, მაგრამ დიდი განსაცდელის პირისპირ ერი ერთიანდება. ასეთ ფაქტს ბევრს იპოვით ჩვენს ისტორიაში, თუმცა მგონია, მარტო განსაცდელი არ უნდა იყოს ამის მიზეზი, ისედაც უნდა ჰქონდეს თავდაცვის უნარი ერს, რომელსაც ამდენი მტერი ჰყავს. ისტორიას რომ თვალი გააყოლოთ, განსაცდელი სულ თან გვდევს, მაგრამ გვავიწყდება. ამიტომ პირველი, რაც გვჭირდება, ერთობაა.
– რაც უნდა ხდებოდეს, თითოეული პოლიტიკური მოძრაობის მიზანი საქართველოს კეთილდღეობა უნდა იყოს და არა – მათი პირადი გამარჯვება.
– სამწუხაროდ, ყველას თავი ესკორტი ჰგონია… არადა, ყველა ერთ დიდ მანქანაში რომ გადავსხდეთ, რომელსაც საქართველო ერქმევა, ეს იქნება ბედნიერება.
– დღევანდელი დღე ეძღვნება ჩემს ნინოს და ყველა ნინოს. ასეთი ლექსიც მაქვს დაწერილი:
,,არ მაპატიეს, მე რომ ხანდახან
ღამეს ვუთევდი პიანინოებს.
მე კი მეგონა, რომ ყოველ დილით
მთელი ცხოვრება ვამჩნევდი, რომ ძალიან ლამაზი გოგონა დადის ქუჩებში. ალბათ, ყველა ჯანმრთელი მამაკაცის თვისებაა, როდესაც ლამაზ გოგოს დაინახავს, ფიქრობს, რატომ არ არის ჩემიო. ბოლოს გახდა ჩემი. უკვე 16 წელია, ერთად ვართ.
– 16 წლის წინ მოსკოვიდან ჩამოვედი, ვმუშაობდი ბონდარჩუკის ფილმზე “მეცხრე როტა”. ამ დროს კიდევ ერთხელ გართულდა რუსულ-ქართული ურთიერთობები და რუსული საკონსულო არ მუშაობდა. მე ერთი კვირით ვიყავი ჩამოსული ვიზის გასაგრძელებლად, მაგრამ ექვსი თვე მომიწია აქ ყოფნამ. სწორედ ამ პერიოდში “აჭარა ჰოლში” შევდიოდი და შემხვდა ნინო, რომელიც დაახლოებით 10 წლის უნახავი მყავდა. ძალიან გამიხარდა მისი ნახვა. გადავკოცნეთ ერთმანეთი და მაშინვე ვუთხარი, მოსკოვში უნდა წაგიყვანო-მეთქი. გაეცინა, დაიბნა, ამ დღიდან ერთ კვირაში ჩემი ცოლი გახდა.
– თქვენს შემოქმედებით მონაცემებს რომელ შვილში ხედავთ?
– ნიკოლოზს აქვს საოცარი ნიჭი, მაგრამ არ აპირებს მუსიკოსობას, სამწუხაროდ. ლუკამ ВГИК-ი დაამთავრა, რეჟისორია და ფანტასტიკური თვალი აქვს. ლიკას იცნობთ, ყოველმხრივ ნიჭიერია. ანჟელიკა მღეროდა, მაგრამ თავი დაანება, რადგან ხუთი შვილი ჰყავს.
– ერთი მძახალი მყავდა თემურ ალასანია, მეორე – ვალერი კოჩაროვი. ორივესთან ძალიან კარგი ურთიერთობა მაქვს.
